Świece z wosku pszczelego potrafią zdziałać niezwykłe rzeczy. I nie mówimy tu tylko o ich przydatności w rytuałach magicznych. W wieku XX uaktywniły się znacznie badania dotyczące analizy pierwiastków w pszczelich produktach. Zaskakujące odkrycia sprawiły, że w wielu publikacjach zaczęto je tytułować jako „pszczele cuda”. Nasi dziadkowie nie potrzebowali jednak tych naukowych dowodów. Od zarania dziejów praca pszczół była im bliska i z wielkim szacunkiem oraz wdzięcznością odnosili się do tych unikalnych darów natury pochodzących z pasieki.

Wosk jest wydzieliną gruczołu pszczoły-robotnicy w postaci małych łuseczek, czyli jest produktem organizmu podobnie jak mleko czy krew i zarazem materiałem budowlanym gniazda pszczelego. W świecie zwierząt do budowy wykorzystuje się zwykle materiały znajdujące się w środowisku, które niekiedy są częściowo tylko przetwarzane. Pszczoła zaś w swej wyjątkowości do budowy domu wykorzystuje surowce produkowane przez własny organizm.

Jeśli miód nazwalibyśmy płynnym złotem, to o wosku moglibyśmy powiedzieć, że jest złotą sztabką. To złożona mieszanina substancji organicznych, głównie estrów i związków aromatycznych, z których każda nadaje mu specyficzne i bardzo ciekawe właściwości. Pomimo licznych prób, dotychczas na całym świecie nikomu nie udało się wytworzyć jego syntetycznego odpowiednika.

Temat wosku pszczelego w dawnej obrzędowości kultowej i religijnej jest bardzo obszernej treści. Znalazł on również swoje zastosowanie w rzemiośle i wielu gałęziach przemysłu. Wykorzystywany był na szeroką skalę do wyrobu świec w celach oświetleniowych, rytualnych i liturgicznych.

W Orędziu Wielkanocnym (Wielka Sobota), w inwokacji możemy usłyszeć słowa:

„Prosimy Cię przeto Panie, niech ta świeca poświęcona na chwałę Twojego imienia nieustannie płonie, aby rozproszyć mroki tej nocy”

(wcześniej mamy wyjaśnienie, jak pracowita pszczoła wydała strugi wosku dla wytworzenia tej pochodni).