Wąż – tajemniczy gad o połyskujących łuskach przybierał już formę nieskończoności, świętego kontinuum. Raz w roli boga, innym razem jako szatan lub znowu symbol siły i mądrości, zdrowia i płodności. Jest poza kobiecością i męskością, nie stoi po stronie zła ani dobra, niczym kosmiczna istota omija wszelkie podziały, będąc zarazem tak magicznym, a jednak trudnym do klasyfikacji stworzeniem.

Wąż już w starożytności uosabiany był z bóstwem o czym traktuje mit o Świętym Wężu Asklepiosie, który uzdrawiał chorych i leczył ich Dusze. Również w Biblii wąż pojawia się wielokrotnie, przedstawiany jednak negatywnie – jako symbol zdrady i grzechu. Gad ten jest przedstawicielem świętej medycyny, patronem lekarzy od kaduceusza greckiego Hermesa – laski oplecionej dwoma wężami. Czczony wśród Hindusów i w plemionach afrykańskich. Na jego cześć wznoszone są świątynie i odprawiane modlitwy. W prekolumbijskiej Ameryce Środkowej w postaci latającego i upierzonego węża jest symbolem największego boga, Quetzalcoatla.

Odchodząc jednak od wszystkich tych faktów, odchodząc od historii i genezy węża, od jego miejsca w kulturach i religiach zadajmy sobie pytanie – jaki jest wąż naprawdę? Co symbolizuje? Co chce nam powiedzieć jego dewa, kiedy niespodziewanie pojawia się w naszym życiu? Jakiej nauki i jakich wskazówek możemy spodziewać się od węża?

Kruk budzi bardzo wiele uczuć. W większości raczej negatywnych niż pozytywnych. Występuje we wszystkich kulturach i religiach, ma ogromną ilość znaczeń i interpretacji. Jako zwierzę mocy jest bardzo użyteczne, ale trzeba też pamiętać, że przede wszystkim należy je traktować z szacunkiem, bo może dać nam „popalić”.

Kruk, razem z wroną i gawronem, należy do rodzaju Corvus. Europejska nazwa wywodzi się od wydawanych przez te ptaki odgłosów. Kruk występuje przede wszystkim na półkuli północnej, jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem spośród wszystkich krukowatych. W Polsce objęty częściową ochroną. Jest wszystkożercą, ale głównie preferuje mięso, które potrafi upolować w trakcie swoich powietrznych akrobacji. Zdarza mu się jeść nasiona, żołędzie, rośliny, ale tylko w ramach uzupełnienia diety. Kruki tworzą pary tylko i wyłącznie monogamiczne. Według wielu badaczy dochowują sobie wierności do końca życia.

Symbol Światła

Jako symbol kruk jest, wbrew pozorom, symbolem solarnym. W Grecji był poświęcony Apollinowi – bógu światła, ale też wróżb. W Chinach wierzy się, iż trzynogie kruki żyły na słońcu. Nogi ich miały symbolizować świt, południe i zmierzch. Niegdyś było ich dziesięć, lecz dawały światło tak intensywne i tak gorące, że pewien myśliwy musiał odstrzelić dziewięć z nich, aby zachować życie na ziemi.

Poza energią solarną, czyli sprawczą, kruk niesie również proroctwa. Według legendy dwa kruki wskazać miały Aleksandrowi Wielkiemu drogę do wyroczni Amona w oazie Siwa na Pustyni Libijskiej. W kulturze grecko-rzymskiej „mądrość” kruka ceniono przynajmniej od czasu powstania bajek Ezopa, co wraz ze spuścizną klasyczną przeniesione zostało nie tylko do późniejszej kultury ogólnoeuropejskiej, lecz także arabskiej. W Persji kruk poświęcony był bogu światła i słońca – stąd rola, jaką później u Rzymian odgrywał w ikonografii kultu Mitry (wyobrażenia na stelach) i w jego misteriach (gdzie miano „kruka” nosił pierwszy ze stopni wtajemniczenia). Rzymianie, którym jego krakanie przypominało łaciński wyraz cras – „jutro”, kojarzyli go również z nadzieją.

Lisy to wrażliwe i przebiegłe stworzenia. Są doskonałymi towarzyszami, gdy stajemy w obliczu bardzo trudnej sytuacji. Te zwierzęta duchowe udzielają wskazówek i pomagają omijać przeszkody. Mimo iż ludzie uważają lisy za nicponi, podążanie za ich niezwykłą mądrością nakieruje do rozwijania szybkiego myślenia oraz poprawi zdolności adaptacyjne.

Lisy możemy znaleźć na wielu regionach świata, doskonale przystosowały swoje umaszczenie i styl życia do panujących warunków klimatycznych. Te piękne stworzenia możemy spotkać nie tylko w lasach i na polach Europy, Azji czy Ameryki. Zamieszkały również tereny polarne i Afryki. Lisy prowadzą samotniczy tryb życia, za dnia ukrywają się w swoich norach, natomiast pod osłoną nocy polują i doglądają swojego terenu. Zwierzęta te należą do rodziny psowatych. Posiadają małą głowę o ostro zakończonym pysku i trójkątne uszy. Ich cechą charakterystyczną, dzięki której nie sposób pomylić lisa z innych ssakiem, jest puszysta, długa kita.

Pingwin, choć jest niezdarnym ptakiem, jako duchowe zwierzę jest bardzo potężnym totemem, który może zmienić postrzeganie rzeczywistości i obudzić naszą świadomość. Symbolika pingwina jest dojrzała i transformująca, dlatego kiedy pojawia się w naszym życiu powinniśmy być gotowi na zmiany, realizację marzeń, jak i ewolucję.

Na naszej różnorodnej planecie znajdziemy aż 18 gatunków tego niezwykłego morskiego ptaka. Z reguły pingwiny żyją tylko na półkuli południowej, jednak znajdziemy i takie zamieszkujące regiony o klimacie umiarkowanym. Pingwiny w zależności od gatunku różnią się rozmiarem i kształtem, najmniejszy osiąga ledwie 35 cm wysokości i wagę około 1 kilograma, podczas gdy największy przedstawiciel gatunku, pingwin cesarski, dorasta do 115 cm i osiąga wagę około 40 kilogramów. Wszystkie gatunki posiadają bardzo zbliżone ubarwienie – czarny płaszcz na ramionach zwierzęcia i białe brzuszki to cechy charakterystyczne tych ptaków. Inny kolor występuje bardzo rzadko, może ograniczać się do minimalnego ubarwienia piór na szyi i głowie, dziobie, oczu czy nogach.

Na lądzie pingwiny poruszają się dość niezdarnie. Wszyscy kochajmy ich mały niezręczny drept, gdy chodzą kołyszą się na boki z powodu bardzo krótkich nóg. Mimo to niektóre gatunki potrafią biegać z zaskakującą prędkością. Aby przyspieszyć poruszanie się i oszczędzić energię, pingwiny przez pewien odcinek pokonywanej trasy saneczkują ślizgając się na brzuchu. Ich niezdarny chód na lądzie podyktowany jest tym, że ptaki te przystosowane są do szybkiego poruszania się w wodzie, gdzie skrzydła służą im za płetwy do napędu, a ogon jako ster. Pod warstwą wody dosłownie latają, poruszają się z dużą prędkością często wyskakując spod jej powierzchni na wysokość jednego metra.

Kameleon to niezwykłe, niewielkie stworzenie przystosowane do życia nadrzewnego. Jego najbardziej niezwykłą cechą, która czyni go tak wyjątkowym pod każdym możliwym względem, jest jego zdolność zmiany koloru skóry. Znaczenie kameleona skupia się na umiejętności pokazywania, jak i ukrywania emocji. Przychodząc do naszego życia, uczy nas adaptacji oraz cierpliwości.

W naturalnym środowisku, kameleona możemy znaleźć jedynie na Madagaskarze i w Afryce. Nieliczne gatunki zasiedliły się w południowej części Europy, w Indiach i na Bliskim Wschodzie. Na Niebieskiej Planecie pojawiły się ponad sto milionów lat temu. Większa część gatunku przebywa w wilgotnych lasach, jednak znajdą się i takie lubiące pustynne, skaliste tereny. Zdecydowana większość osobników wybrała nadrzewny tryb życia. Do takiego trybu bytowania są doskonale przystosowane. Przebywanie w koronach drzew zdecydowanie ułatwia im giętki, długi ogon, jak i nadzwyczajnie zrośnięte łapki. Największe stworzenie tego gatunku osiąga blisko 100 cm długości całego ciała, gdzie najmniejszy krewny zaledwie 24 milimetry. Samo stworzenie znane jest najbardziej ze swojej zdolności poruszania oczami w dwóch kierunkach jednocześnie oraz zmiany koloru ciała. Umiejętność zmiany ubarwienia nie tylko pomaga w ukrywaniu się przed potencjalnym zagrożeniem, ale pomaga również w komunikacji między osobnikami. Wbrew powszechnej teorii kameleon nie dostosowuje swojego koloru do miejsca w którym aktualnie przebywa, tylko do aktualnego stanu fizycznego i emocjonalnego. Gdy jest rozdrażniony i zdenerwowany jego ciało przybiera ciemniejsze odcienie. Natomiast, gdy jest w niebezpieczeństwie na skórze pojawiają się barwy bardzo jasne.

Niegdyś sowa ze względu na swój nocny tryb życia była postrzegana jako symbol smutku, samotności, a nawet śmierci. Współcześnie, wizerunek tego ptaka najczęściej przedstawiany jest jako atrybut mądrości. Duchowe zwierzę, jakim jest sowa, reprezentuje głębokie połączenie i intuicyjną wiedzę. Zazwyczaj wkracza do naszego życia, gdy zbliża się okres przejściowych zmian i niepewności.

Sowa od zarania dziejów fascynuje człowieka. Nic w tym dziwnego, ponieważ jest to zwierzę o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Najbardziej wyróżniającą cechą wyglądu zewnętrznego sowy jest słabo wyodrębniona głowa z wyraźnie zaznaczonymi wielkimi oczami. Krótki, haczykowato zagięty dziób, służy do zabijania ofiar. Sowa z natury jest drapieżnikiem, który poluje na małe ssaki i owady. Ptak ten zamieszkuje przeróżne środowiska. Możemy się na niego natknąć na polach, łąkach, terenach bagiennych i oczywiście w lasach.

Dotychczas opisano około 220 gatunków sów. Na samym terenie Polski ptak pojawił się blisko dwa miliony lat temu. Obecnie każdy gatunek sowy, który występuje na terenie kraju, jest objęty ścisłą ochroną. Podlega całorocznej ochronie na każdym etapie rozwoju.

Sowa, ze względu na swój nocny tryb życia, może pochwalić się doskonałym słuchem. Co ciekawe, ptak ten nie posiada ucha zewnętrznego, narządy słuchu umieszczone są głęboko pod piórami, na wysokości oczu. Pęki piór w przypadku niektórych gatunków widniejące na głowie służą do informowania innych osobników o stanie emocjonalnym. W sytuacji zagrożenia ptak rozpościera swoje skrzydła i kieruje głowę w dół, tak aby odstraszyć potencjalne zagrożenie i sprawiać wrażenie większego stworzenia.

Znany nam dziś kot jest przeważnie zwierzęciem domowym. Traktowany jest jako wspaniały futrzak, którego pokochała już niejedna rodzina. Człowiek i kot związani są ze sobą bardzo długą, jak i ciekawą historią. Na przestrzeni dziejów, ssak ten zyskał wiele znaczeń. Stał się pomocnikiem czarownicy, boginią Bastet w Egipcie, czy pomostem łączącym ze światem duchów. Zjawiając się w naszym życiu sugeruje, abyśmy stali się niezależni i obudzili w sobie ciekawską naturę.

Kot stoi na czele najpopularniejszych zwierząt domowych na całym świecie. Mimo że został udomowiony bardzo dawno temu, w dalszym ciągu posiada wiele wspólnych cech ze swoim dzikim kuzynem. Należą do nich, między innymi, niezwykle wyczulone oczy, jak i lśniąca sierść, czy wytrwała pielęgnacja ciała. Częste mycie służy kilku celom. Pomaga kotu złagodzić swój zapach, ochładza ciało bądź równomiernie rozprowadza naturalne oleje na całej sierści. Charakterystyczną cechą tego ssaka jest przede wszystkim znane każdemu człowiekowi na świecie, mruczenie. Kot bardzo często wydaje taki dźwięk gdy jest zadowolony, jednak mruczy również gdy jest chory, zestresowany bądź zraniony. Futrzak posiada także fantastyczne poczucie równowagi. Dzięki temu potrafi odpowiednio dostosować swoje ciało. Kiedy czuje, że spada w dół, w niezwykły sposób obraca się, tak aby nie spaść na swoje plecy.

Kot, zarówno duży jak i mały, zawsze gotowy jest do pełnego biegu i spontaniczności. Pomimo wielu lat spędzonych z człowiekiem, zwierzę to pozostaje przez całe swoje życie indywidualistą. Nigdy bezwzględnie nie podporządkuje się woli i zachciankom człowieka. Do pewnego stopnia pozostaje istotą niezależną. Jednak, mimo swojego charakteru, kot jak każde stworzenie wymaga bliskości i troski. Potrzebuje kontaktu zarówno z opiekunem, jak i domowym stadem. Spędzając czas w rodzinnym gronie, zwierzę uczy się zwyczajów, kontaktu i pewnych granic. Dzięki temu futrzak potrafi wyraźnie okazywać niezadowolenie czy w odpowiedni sposób prosić o jedzenie. Wbrew pozorom, kot jest bardzo wrażliwą istotą, która po wielu godzinach samotności wita się czule i radośnie z domownikami.

Tygrys, jako jedno z niewielu stworzeń, posiada dwoistość pod względem światowych znaczeń. W duchowym królestwie zwierząt tygrys kładzie nacisk na surowe emocje i uczucia. Symbolizuje natomiast nieprzewidywalność, zdolność do zaufania oraz pierwotny instynkt.

Obszar występowania tygrysa obejmuje dżungle, gęste lasy, jak i wysokie zarośla nad brzegami rzek. Zamieszkuje głównie południową i wschodnią część Azji. Ssak ten jest jednym z największych kotów zamieszkujących Ziemię. Osiąga nierzadko wagę 300 kilogramów, a jego długość ciała sięga dwóch metrów, przy czym sam ogon mierzy dodatkowy jeden metr. Ciało tygrysa jest muskularne, a głowa okrągła. Ubarwienie wielkiego kota jest zmienne w zależności od gatunku i terenu zamieszkania, od jasnożółtego, poprzez żółtobrązowe, aż do brązowego. Na jego sierści rysują się charakterystyczne, bardzo wyraźne czarne pręgi.

Wielki kot w tradycji i kulturze

W dziedzinie symboliki zwierząt, wielki kot pojawia się z pozytywnymi, jak i niekiedy negatywnymi znaczeniami. Z szamańskiego punktu widzenia zwierzę to symbolizuje uzdrawianie, usuwanie toksyn ze środowiska. Tygrys jest nieprzewidywalny, impulsywny, uczuciowy i hojny. W kulturze Dalekiego Wschodu stanowi wartość szybkości, potęgi, dzikości, piękna oraz odwagi, jednocześnie symbolizując ochronę. Uchodzi za zwierzę yang, które dzięki swej odwadze posiada zdolność do odpędzania złych demonów. Chińscy bogowie nierzadko dosiadali tygrysa. Ruch ten symbolizował zwycięstwo nad śmiercią i osiągnięcie nieśmiertelności. W buddyzmie biały tygrys jest władcą świata podziemnego, dlatego kojarzony jest ze śmiercią. W negatywnym przesłaniu symbolizuje podporządkowanie zwierzęcej woli.

Niedźwiedź jest jednym z najodważniejszych stworzeń, jakie aktualnie stąpa po naszej planecie. W królestwie zwierząt mocy jest natomiast symbolem siły i uziemienia. Czczony od wieków przez ludzkość inspirował, dodawał odwagi oraz pomagał w przeciwnościach losu. Przychodząc do nas zapewnia nam stabilną postawę, jak i siłę, gdy czujemy się zmęczeni i słabi.

Niedźwiedź brunatny jest drapieżnikiem. Występuje w bardzo niewielkiej liczbie od Ameryki Północnej po Europę Zachodnią, Wschodnią Syberię i Palestynę. Populacja niedźwiedzia brunatnego jest obecnie stabilna i nie jest zagrożona. Ulubionymi miejscami zwierzęcia są zwykle obszary nadbrzeżne. Niedźwiedź żyje także wzdłuż rzek, w lasach czy na alpejskich łąkach. Stworzenie to prowadzi samotny tryb życia, zwykle żeruje rano i wieczorem, odpoczywając w ciągu dnia w ukryciu. Miesiące zimowe niedźwiedź spędza w norze, którą zwykle jest jaskinia lub duża skalna szczelina. Zwierzę przechodzi wtedy w stan uśpienia, jednak pomimo hibernacji można je obudzić w dowolnym momencie.

Niedźwiedź odgrywa bardzo ważną rolę w ekosystemie ponieważ rozprasza nasiona, tym samym chroniąc środowisko. Co ciekawe jest stworzeniem wszystkożernym. Rodzaj pożywienia zależy w dużej mierze od sezonu i pory roku. Mimo, że zwierzę jest na górze łańcucha pokarmowego, wiosną żywi się na przykład pędami i trawą, latem jabłkami, natomiast jesienią orzechami i śliwkami. Ponadto niedźwiedź uwielbia owady, ryby, korzenie i oczywiście miód.

Niedźwiedź jest bardzo inteligentnym zwierzęciem. W codziennym życiu używa narzędzi i przyborów do polowania, jak i zabawy. Posiada również znakomitą pamięć i doskonałe umiejętności nawigacyjne.

Żaba jest silnie związana z żywiołem wody oraz procesem odnowy i gojenia się ran. Pojawienie się żaby w naszym życiu jest zapowiedzią wewnętrznej transformacji, przypomnieniem naszego związku z Matką Ziemią oraz zwróceniem uwagi na duchową część naszej istoty.  

Żaba jest kręgowcem należącym do rodziny płazów. Różnorodność gatunków należących do tej rodziny nie przestaje zadziwiać człowieka. Najmniejsza żaba świata osiąga niecałe 8 milimetrów, gdzie największy osobnik aż 32 centymetry. Wiele z nich zaskakuje kształtem, umiejętnościami, ubarwieniem bądź indywidualną zdolnością przystosowania się do środowiska. To niezwykłe zwierzę zamieszkuje lasy tropikalne, wiele wód oraz tereny leśne bądź łąkowe. Niestety, obecnie przez zmiany klimatu oraz działalność człowieka zagrożona jest wyginięciem ⅓ populacji rodziny płazów.

Żaba jest wyjątkowa nie tylko ze względu na różnorodność. Na uwagę zasługuje również jej niezwykła metamorfoza, którą przechodzi aby stać się dorosłym osobnikiem. Zwierzę to rozmnaża się bezkontaktowo. Samica składa skrzek do wody, następnie samiec oblewa go, zapładniając jajeczka. Zapłodniony skrzek opada na dno, aby po upływie paru dni wypłynąć na powierzchnię. Zaledwie po siedmiu dniach od złożenia jajeczek, zaczynają wykluwać się pierwsze kijanki. Swoim wyglądem i zachowaniem nie przypominają jeszcze rodziców. Na początku mała kijanka porusza się w wodzie za pomocą ogona. Ogon nie pomaga tylko poruszać się kijance w wodzie, pełni on również funkcję magazynowania żywności. Wraz ze zmniejszeniem się ilości pokarmu narząd ten maleje, aż ostatecznie zanika. Po około dwóch, trzech tygodniach zaczynają rozwijać się tylne odnóża oraz oczy. W następnej kolejności pojawiają się przednie łapy. Na koniec przystosowują się płuca i otwór gębowy, aby żaba mogła ostatecznie wyjść na powierzchnię.

Bez wątpienia lew jest królem dżungli. Jego jeden ryk odstrasza nawet najbardziej zaciekłe zwierzęta, które uciekają w poszukiwaniu bezpieczeństwa. W krainie zwierzęcych totemów lew jest symbolem nieustępliwego wojownika mierzącego się z napotkanymi wyzwaniami. Jego obecność w naszym życiu może oznaczać, że już czas obudzić drzemiącą w nas siłę i odwagę.

Lew jest drugim co do wielkości kotem na świecie, zaraz po wielkim tygrysie. Znany jako król zwierząt lub król dżungli, niegdyś wędrował przez Afrykę, Azje i Europę. Dziś to zwierzę zamieszkuje tylko niektóre tereny Afryki i Indii. Jego wielkość uzależniona jest od terenu występowania i podgatunku, a długość ciała może sięgać aż trzech metrów od głowy do samego ogona. Waga lwa również uzależniona jest warunkami genetycznymi i waha się między 150 a 250 kilogramów. Samiec lwa jest nie tylko większy niż samica, posiada także charakterystyczną grubą grzywę sierści wokół głowy, której brakuje płci przeciwnej. Chroni ona szyję podczas walk o terytorium lub o prawa do potomstwa. Zdecydowanie bajeczne i imponujące grzywy są również bardziej atrakcyjne dla samic i świadczą o odpowiednim zdrowiu i nienagannych genach.

Lwy to koty towarzyskie, które żyją w stadach. Żywią się większą zwierzyną, jednak gdy nadarzy się okazja spożywają mniejsze stworzenia, takie jak myszy czy ptaki. Polują zwykle w nocy wokół wodopoju lub strumieni rzek. Na polowania wyruszają głównie samice i współpracują w grupach, aby otoczyć i złapać pożywienie. Samiec bardzo rzadko włącza się do akcji, ponieważ jego głównym zadaniem jest ochrona bezbronnych i najmłodszych.

Potężne stworzenie wodno-lądowe jakim jest krokodyl, to gad reprezentujący ogromną siłę, wigor i zaciekłość. Krokodyl zamieszkuje Ziemię od milionów lat, niesie ze sobą nieokiełznane energie oraz siły twórcze. Symboliczne znaczenie gada dotyczy intensywnych pierwotnych uczuć, jest również strażnikiem i obrońcą wszelkiej wiedzy, a jego przybycie zapowiada nam nowy okres wzrostu.

Krokodyl to duży gad, który występuje w tropikalnych regionach Azji, Afryki, Australii i Ameryki. Zwykle żyje w pobliżu jezior, rzek czy mokradeł. Nie bez powodu gad przebywa w klimacie tropikalnym. Krokodyl jest zwierzęciem zimnokrwistym, co oznacza, że nie wytwarza własnego ciepła, a temperatura ciała zależy od temperatury panującej w otoczeniu. W chłodniejsze miesiące lub w okresie suszy krokodyl potrafi przejść w stan hibernacji. Wykopuje norę na brzegu rzeki czy jeziora i udaje się w długi sen.

Na naszej planecie znajdziemy około 13 gatunków krokodyli. Posiadają one różne rozmiary i gabaryty, najmniejszy krokodyl dorasta jedynie do 1,7 metra i waży zaledwie 7 kilogramów. Podczas gdy największy przedstawiciel gatunku może osiągać długość do ponad 6 metrów i wagę bliską 900 kilogramów. Krokodyl w erze mezozoicznej był jednym z najbardziej groźnych drapieżników stąpających po lądzie jak i pływających w wodzie. Przez miliony lat wykształcił niezwykłe umiejętności, które pozwoliły osiągnąć mu status króla drapieżczych gadów. Jednym z takich przykładów jest prawie niewyczerpalna liczba zębów. Gdy stworzenie straci jeden z nich, zostaje on szybko zastąpiony innym. W czasie trwania swojego życia może wymienić każdy ząb nawet do 50 razy. Szczęki największego przedstawiciela gatunku mogą ugryźć z siłą równą jednej tony na centymetr kwadratowy. Dodatkowo, krokodyl jest bardzo dobrym pływakiem. W wodzie potrafi osiągać prędkość 20 kilometrów na godzinę i wstrzymywać oddech pod jej powierzchnią przez 60 minut.

Pszczoła jest latającym maleńkim owadem, który posiada potężną siłę. Jako duchowe zwierzę mocy przypomina nam o radości z wykonywanej pracy i odpowiednim odpoczynku. Pszczoła zazwyczaj wkracza do naszego życia, aby zapewnić nam równowagę, przynosi także przesłanie związane z pracą zespołową.

Pszczoły są bardzo cenionymi i znanymi owadami na całej Niebieskiej Planecie. Występują wszędzie tam, gdzie znajdują się rośliny kwitnące. W ostatnich latach zaobserwowano spadek liczebności pszczół miodnych. Skutki wymierania tych bardzo pożytecznych owadów są dotkliwe dla ludzkości. Bez pszczół zapylanie byłoby bardzo trudne i czasochłonne. Szacuje się, że jedna trzecia żywności na świecie zależy od pracy tych owadów. Dlatego też brak pszczół, naturalnych zapylaczy roślin, doprowadzi do zmniejszenia liczby plonów i głodu na Ziemi.

Pszczoły miodne mają krępe ciała pokryte wieloma włoskami, do których przylega zbierany przez nie pyłek. Owady posiadają także niezwykłe ubarwienie: są czarno-żółto-brązowe. Jedynie królowa ula odróżnia się znacznie od innych członków grupy, jest większa i posiada długi brzuch oraz małe skrzydła. Pszczoły żyją w niezwykle usystematyzowanym świecie: populacja ula składa się z jednej królowej, kilkuset trutni oraz tysięcy pszczół robotnic. Każdy z owadów ma określone zadania, aby pomóc w utrzymaniu całej kolonii. Owady robotnice wykonują wszystkie niezbędne czynności do utrzymania grupy. Są również powszechnie znanymi członkiniami ula, to właśnie one wylatują żerować po nektar i pyłek z kwiatów. Od urodzenia do śmierci otrzymują przeróżne zadania do wykonania na różnym etapie swojego życia. Pszczoły robotnice są odpowiedzialne praktycznie za wszystko, od karmienia larw, poprzez opiekę nad królową, czyszczenie ula, zbieranie jedzenia, budowanie plastrów miodu, jak i pilnowanie kolonii. Przy tak dużej populacji i wielu odpowiedzialnych zadaniach, wspólnie pracujące pszczoły muszą w jasny i przejrzysty sposób komunikować się między sobą. W tym celu wydzielają informacyjne zapachy i rozmawiają całym ciałem.

Orzeł jest władcą niebios – jednym z największych i najsilniejszych ptaków, które mogą wzbić się wysoko w powietrze i podbijać przestworza. Orzeł reprezentuje wolność, czas i osobiste zwycięstwo. Ptak ten jest również inspirującym posłańcem, który pojawia się, gdy stajemy przed wyzwaniami.

Na Niebieskiej Planecie występuje blisko sześćdziesiąt gatunków tych ptaków, z których większość występuje w Afryce, Europie i Azji. Sama nazwa orzeł to zwyczajowe nazewnictwo kilkunastu gatunków ptaków drapieżnych należących do dwóch rodzajów rodziny jastrzębiowiatych: Aquila i Hieraaetus. Dlatego samo określenie orzeł nierzadko oznacza po prostu wielkie ptaki drapieżne, na tyle duże, aby polować na zwierzynę, której wielkość przekracza 50 centymetrów.

Gabaryty orłów czynią te ptaki największymi latającymi drapieżnikami obecnych czasów. Największym przedstawicielem orłów jest bielik, którego rozpiętość skrzydeł sięga, w zależności od płci, od 210 do 240 centymetrów. Rozmiar samego ciała wynosi około 95 centymetrów, przy czym waga ptaka w stosunku do rozmiaru ciała jest niewielka, ponieważ wynosi 3.5-4.5 kilograma. Mimo swoich rozmiarów orły w powietrzu poruszają się z wdziękiem, a wszystko to jest zasługą kości, które są puste w środku i znacznie lżejsze niż kości ssaków. Orły posiadają oczy umieszczone z boku głowy, co zapewnia im szerokie pole widzenia, ponadto sam wzrok jest ośmiokrotnie ostrzejszy niż u ludzi. Kombinacja ta pozwala orłom polować na rozległych obszarach przy minimalnym wysiłku.

Orły sytuują swoje gniazda na niedostępnych obszarach, takich jak wysokie drzewa lub półki skalne. Co roku powracają do tych samych siedlisk i rozbudowują je, z tego powodu gniazda mogą osiągać absurdalnie wielkie rozmiary. Orły zdobywają jednego partnera na całe życie, a w swoich legowiskach wczesną wiosną składają około dwóch, może trzech jaj.

Mimo niewielkich rozmiarów, koliber jest w stanie pokonywać ogromne odległości. Ponadto jego budowa pozwala mu na niezwykłe manewry. Najmniejszy ptak na świecie potrafi latać w górę, w dół, a nawet na boki. Koliber na ogół jest symbolem radości i szczęścia, uczy, jak doceniać wszystkie błogosławieństwa w życiu oraz pomaga rozwijać zdolności adaptacyjne i poznawcze.

Koliber jest najmniejszych ptakiem świata. Jest również jednym z najbardziej fascynujących zwierząt poruszających się w powietrzu, ze względu na swoje zdolności do szybkiej, płynnej zmiany kierunku lotu. Zamieszkuje cały kontynent amerykański, choć większa część odmian żyje w strefach zwrotnikowych i tropikalnych. Ten najmniejszy ptak świata osiąga od 6 do 22 centymetrów długości, a jego waga wynosi zaledwie 3 do 20 gramów, w zależności od gatunku. Prędkość jaką osiąga jest zdumiewająca i potrafi latać nawet do 120 kilometrów na godzinę. Koliber posiada również doskonałą pamięć, jego umysł zapamiętuje każdy kwiat, z którego się żywił i doskonale wie, jaki czas powinien upłynąć zanim znów będzie mógł powrócić do niego na żer.

Pies symbolizuje najwierniejszego towarzysza i troskliwego opiekuna. Postrzegany jest jako wzór wierności, lojalności, uczciwości i bezwarunkowej miłości. Potrafi być nie tylko przewodnikiem ale także doskonałym nauczycielem. Każdy, kto miał zaszczyt posiadać psa, doskonale wie, że jest to przyjaciel na całe życie.

Znaczenie psa w kulturze

Pies na tyle długo towarzyszy człowiekowi w życiu codziennym, by wokół jego osobistości powstała ogromna liczba zabobonów. Przez ten długotrwały okres symbolika psa stała się skomplikowana i nie zawsze jednoznaczna. Dawniej śmiertelnicy tłumaczyli sobie jego zdolność do rozpoznawania ludzkich emocji, historiami o jego boskim lub szatańskim rodowodzie.

Niestety nie zawsze psy budziły pozytywne emocje. W okresie panowania Rzymu oraz w średniowieczu, mało kto uważał psa za zwierzę pomocne i użyteczne. Brak znajomości ich psychiki oraz obawa przed licznymi wówczas wilkami, zrodziła wiele przesądów. Nie cieszyły się sławą, budziły obrzydzenie, ponieważ włóczyły się w grupach po uliczkach wsi i często czyniły szkody wśród zwierząt domowych. Natomiast dla Celtów pies był przykładem odwagi i honoru. Najodważniejsi wojownicy byli honorowani przydomkiem „pies”. Łączono te stworzenia z Nodensem, celtyckim bogiem polowania i uzdrowienia. Postać boga przedstawiana była jako pies z ludzką twarzą. A w wierzeniach Słowian pies zajmował szczególne miejsce. Przyjmował postać zwaną Siemargłem, wyobrażeniem jego był wielki skrzydlaty pies. Siemargł utożsamiany był z życiodajnym światem roślin, zadaniem uskrzydlonego psa było pilnowanie wegetacji zbóż. Mitologia Słowiańska nie posiada żadnych demonów o wyglądzie psa, świadczy to o tym, że czworonogi ludom tym kojarzyły się tylko pozytywnie. Były one cenione, jako wierni stróże majątku.

A gdyby tak… uciec do lasu z dzikim wilkiem?

Każdy człowiek ma jedno lub kilka Zwierząt Mocy w ziemskim życiu. Nie należy mylić tego z totemem, który jest fizycznie obecny przy nas. Zwierzę Mocy jest obecne duchowo, opiekuje się nami i pomaga nam, może do nas przyjść na stałe lub na jakiś czas.

Wilk jest praprzodkiem psa, postrzeganego w naszej, europejskiej kulturze za najlepszego przyjaciela człowieka. Symbolika wilka jest bardzo rozbudowana, a w symbolach bardzo cenne jest to, że rozpatrujemy je z perspektywy duchowej, a nie intelektualnej.

Wilk w kulturze

W czasach antycznych wilk to święte zwierzę, będące esencją tego, co dzikie, symbolizuje walkę i wojnę. W kulturach szamańskich uważano, że ludzie i zwierzęta są ze sobą spokrewnieni. Wilk jest odkrywcą, przemierza nieustraszenie nowe szlaki. Wiąże się na całe życie w parę z jednym wilkiem, cechuje go lojalność. Paradoksalnie, przejawia zarówno silne skłonności rodzinne, jak i indywidualistyczne. Postać wilka jest głęboko zakorzeniona w naszej kulturze, długo można by wymieniać przysłowia z wilkiem w różnych językach, czy ślady wilka w sztuce. Do najsłynniejszych można zaliczyć wilczy bilet, nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka, człowiek człowiekowi wilkiem, ciągnie wilka do lasu. Wilk widnieje w herbach wielu miejscowości europejskich, znane jest też nazwisko Wilk, a w niektórych językach jest imieniem bądź jego częścią, jak np. w imieniu Wolfgang. Był ulubionym zwierzęciem Apolla i Marsa, Romulus i Remus w starożytnym Rzymie zostali wykarmieni przez wilczycę. Istnieje też negatywny obraz wilka, wg słynnej bajki, w której jak większość polskich dzieci wie, zjadł babcię Czerwonego Kapturka.

Kim jest Jeż…? Jestem typem samotnika. Chociaż bardzo szybko biegam, dobrze się wspinam i całkiem nieźle pływam, to nie będę uciekał, gdy spotkasz mnie na swej drodze, ale nauczę cię jak być Jeżem. Jeżeli pragniesz mnie poznać i dobrze zrozumieć, to powinieneś wiedzieć, że jestem zwierzęciem pełnym sprzeczności. Jestem prawdziwym ekscentrykiem! Zawsze chodzę swoimi ścieżkami, to ja decyduję, w jaką podróż zabiorą mnie moje małe, ale za to bardzo szybkie łapki.

Nie jestem duży, ale uważam to za atut, gdyż nie zawsze lubię rzucać się w oczy. Dlatego zdecydowanie wolę nocne imprezy w ogrodzie — tam najczęściej możesz mnie spotkać. Mimo że mój wzrok nie jest najlepszy, to rekompensuje mi to doskonały słuch i węch, a moje kolce nie służą tylko do transportu jabłek. Powiesz, a więc to prawda? A ja nie zaprzeczę, bo lubię legendy na swój temat! To, czego o mnie nigdy nie powiesz, to na pewno to, że jestem tchórzliwy, bo w obliczu zagrożenia przejawiam najwyższy rodzaj odwagi. Wiem, że możesz argumentować to posiadaniem ostrych kolców i tak masz rację, są one tutaj nieocenioną obroną i ochroną. Dane mi one po to, abym mógł czuć się bezpiecznie, samodzielnie przemierzając świat.

Paw jest olśniewającym i dumnym zwierzęciem, dlatego w wielu kulturach stał się uosobieniem piękna. Pojawienie się w naszym życiu tego pełnego wdzięku ptaka może oznaczać, że czekają nas lekcje miłości, honoru i uczciwości, lub być zapowiedzią wyzwań i czasu odrodzenia.

Niewiele ptaków może się poszczycić bardziej uderzającym zestawem kolorowych piór niż samiec pawia, zwierzę pochodzące z rodziny bażantowatych – duży kolorowy ptak, zwykle z upierzeniem w kolorze niebieskim i zielonym (właśnie z tych opalizujących odcieni jest znany na całym świecie). Paw powszechnie spotykany jest w ogrodach zoologicznych, jak i ranczach, jednak pierwotnie pochodzi z Azjatyckich lasów. Najbardziej popularnym i rozpoznawalnym gatunkiem jest paw indyjski oraz paw zielony.

Charakterystycznym elementem pawia jest jego ogon, który stanowi ponad 60 procent całkowitej długości jego ciała. Mieni się on w niezwykłych barwach, dzięki kolorowym oznaczeniom nazwanymi “oczami”. Ogon pawia może być wygięty w łuk, przypominający wachlarz, który rozwija się przez grzbiet i dotyka ziemi po obu stronach jego ciała. Ten charakterystyczny element upierzenia używany jest najczęściej podczas rytuałów godowych i pokazów zalotów.

Ptak ten zwykle żyje na obszarach leśnych i ukrywa się w wysokiej trawie lub krzewach, aby uciec przed drapieżnikami. Mimo swoich dużych rozmiarów potrafi unieść się w powietrze, jednak z powodu swojej wagi nie pozostanie długo nad ziemią, choć wystarczająco długo, by skutecznie uciec przed wieloma niebezpieczeństwami. Paw prawie całe swoje życie spędza na lądzie, jest żywicielem naziemnym, co oznacza, że większość dnia poświęca na poszukiwaniu pożywienia i żerowaniu na ziemi. Żywi się zazwyczaj owadami, roślinami i małymi stworzeniami.

eśli szukasz kamienia, który posłuży ci za GPS i jednocześnie przyda się w rytuałach magicznych – zaopatrz się w szpat islandzki. To nie żarty! Kamień nazywany inaczej kryształem islandzkim, to minerał stanowiący odmianę kalcytu. Jego nazwa wzięła się od miejsca, gdzie występuje najczęściej. Dowiedz się o właściwościach i zastosowaniach tego kamienia.

Według legend Wikingowie posiadali wyjątkowy kamień, zwany kamieniem słonecznym, pozwalający im na nawigację po zmroku i we mgle. Dziś wiadomo, że był to szpat islandzki (węglan wapnia). Badacze odnajdywali urządzenia nawigacyjne z tym kryształem na wrakach statków Wikingów.

W jaki sposób był niegdyś pomocny nieustraszonym żeglarzom? Otóż wykazuje on cechę zwaną dwójłomnością. Po przejściu przez szpat światło jest rozdzielane na dwie wiązki i każda z nich załamywana jest pod innym kątem. Współcześni naukowcy przeprowadzili serię eksperymentów, których wyniki potwierdzają, że ów minerał pozwala określić położenie słońca w pochmurny dzień z dokładnością do jednego stopnia. Badacze umieścili na górze kryształu znacznik w postaci kropki. Kiedy spojrzy się na szpat od dołu, widoczne są dwie kropki. Następnie należy obracać go tak, żeby obie kropki miały dokładnie ten sam odcień. Czubek kryształu wskazuje wtedy położenie słońca.

Szpat islandzki ma również właściwość podwajania mocy rytuałów magicznych! Oczyszcza, harmonizuje i otwiera czakry. Pomaga przejść od pomysłu do działania. Daje jasne wizje, stąd wykorzystuje się go w medytacji i magii. Rozwija zaufanie do siebie, intuicję i stabilność. Przyspiesza rozwój duchowy i zwiększa motywację. Pomaga w leczeniu ran z przeszłości i ułatwia otwarcie się na zmiany życiowe. Sprawdzi się w przełomowych sytuacjach, jak rozwód, nowa praca, macierzyństwo, przeprowadzka. Dodatkowo relaksuje i wycisza.

Ma też korzystny wpływ na środowisko, oczyszcza je. Może również oczyścić przestrzeń naszego domu. By to zrobić, należy umieścić go w centrum pięciu zapalonych świec, w kolorze fioletowym lub niebieskim.